Blootstelling van (jong)volwassen ratten aan zilver nanodeeltjes laat een verslechtering van de functie van het korte- en lange termijn geheugen zien. Zilver nanodeeltjes worden vanwege o.a. hun antibacteriële werking toegepast in diverse producten variërend van schoonmaakmiddelen, speelgoed en textiel tot voedingssupplementen, hoewel het in deze laatste categorie niet is toegestaan. Mensen komen daarom vanuit verschillende compartimenten (o.a. voeding, lucht, drinkwater) en via verschillende routes (voornamelijk oraal of via de huid) in contact met deze deeltjes. De onderzoekers hebben een gerichte gedragstest uitgevoerd om te onderzoeken of orale blootstelling van ratten gedurende 28 dagen aan 1 mg/kg kilogram (kilogram) of 30 mg/kg lichaamsgewicht van deze zilver nanodeeltjes een effect heeft op leer- en geheugenfuncties. Daarnaast is ín de hersenen van de geteste dieren gezocht naar aanwezigheid van zilver nanodeeltjes. De gebruikte doseringen in deze studie zijn laag. In andere rattenstudies bleek 30 mg/kg lichaamsgewicht de laagste dosering te zijn waarbij geen schadelijke effecten op de lever worden gevonden.

De belangrijkste resultaten van het onderzoek laten zien dat zowel het korte- als langetermijngeheugen in de dieren blijvend aangetast wordt bij beide doseringen. De dieren zijn daardoor veel minder in staat om zich te oriënteren in een ruimte. De onderzoekers hebben in verschillende hersengebieden gezocht naar de aanwezigheid van zilver en of dit aanwezig was in de vorm van nanodeeltjes. Uit de resultaten blijkt dat bij hogere blootstelling aan zilver nanodeeltjes meer zilver in de hersenen terecht komt. Ondanks de toepassing van de nieuwste detectietechnologie is niet duidelijk of het aanwezige zilver nog in de vorm van (nano)deeltjes is.

RIVM/KIR kennis- en informatiepunt risico’s van nanotechnologie (kennis- en informatiepunt risico’s van nanotechnologie)-overweging: Dit onderzoek levert belangrijke informatie over mogelijke effecten van blootstelling aan zilver nanodeeltjes die oraal het lichaam binnenkomen. Colloïdaal zilver – dat ook deeltjes op nanometerschaal bevat – mag sinds 2002 niet worden gebruikt in voedingssupplementen of worden toegevoegd als mineraal in voedingsmiddelen. Colloïdaal zilver staat namelijk niet op de lijst met toegestane mineraalverbindingen die in voedingssupplementen mogen worden gebruik (bijlage II van Verordening 2002/46) of als mineraal aan levensmiddelen mogen worden toegevoegd (bijlage II van Verordening 1925/2006). Het mag enkel uitwendig gebruikt worden en niet inwendig. Toch adviseren sommige websites en winkels nog om zilverwater in te nemen en zijn er mensen die het drinken. Hier is onlangs aandacht aan besteed in een televisie-uitzending van Radar.

De Europese Autoriteit voor Voedselveiligheid (EFSA Europese Voedselveiligheidsautoriteit (Europese Voedselveiligheidsautoriteit)) heeft recent op verzoek van de Europese Commissie de veiligheid en biobeschikbaarheid van “zilver hydrosol” voor gebruik in voedingssupplementen opnieuw beoordeeld, en net als in 2008 geconcludeerd dat er onvoldoende data waren om dit te beoordelen: Volgens EFSA is: "Het gebruik van zilver hydrosol in voedingssupplementen verboden, omdat niet met zekerheid gezegd kan worden dat inwendig gebruik veilig is".

Inwendig gebruik van nanozilver via voedingssupplementen kan mogelijk permanente veranderingen veroorzaken in de hersengebieden die betrokken zijn bij leren en geheugen. Of deze effecten inderdaad in de mens op zullen treden is afhankelijk van de dosering en de daaruit volgende concentratie zilver in de hersenen. De gebruikte dosering in de rattenstudie is lastig te vertalen naar een dosering waarbij effecten kunnen optreden in de mens. Hiervoor ontbreekt informatie over hoe nanozilverdeeltjes zich in een mensenlichaam verspreiden, hoeveel er in de hersenen terecht komt en hoe snel ze worden uitgescheiden.