Samenvatting

De gemiddelde stralingsdosis per inwoner door medische diagnostiek neemt sinds 2002 toe met circa 7% per jaar. In 2009 was de gemiddelde dosis per inwoner 0,86 millisievert (mSv). De belangrijkste oorzaak voor deze stijging is het toenemende aantal CT-onderzoeken. Dit blijkt uit jaarlijkse inventarisaties door het Rijksinstituut voor Volksgezondheid en Milieu (RIVM) van het aantal diagnostische verrichtingen waarbij gebruik wordt gemaakt van straling. Deze informatie is gecombineerd met gegevens over de dosis per verrichting. Medische stralingstoepassingen leveren van alle niet-natuurlijke bronnen van straling de grootste bijdrage aan de gemiddelde stralingsdosis. Het RIVM brengt gegevens over de frequenties en doses bijeen en analyseert deze in opdracht van het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport. Alle Europese lidstaten zijn verplicht gegevens te verzamelen over patientendoses. Het gebruik van straling bij diagnostisch onderzoek brengt een licht verhoogde kans op kanker voor de patiënt met zich mee. Deze kans wordt groter naarmate de dosis hoger is. De informatie die via het Informatiesysteem Medische Stralingstoepassingen wordt verstrekt, moet ertoe bijdragen dat er bij medische diagnostiek bewuste keuzes gemaakt worden, waarbij voor- en nadelen goed zijn afgewogen. Aangezien de dosisgegevens uit 2002 stammen, zullen de gegevens van de medische onderzoeken die de grootste bijdrage leveren aan de gemiddelde effectieve dosis per inwoner voor toekomstig onderzoek worden geupdatet. Hiervoor ontvangen de ziekenhuizen in 2011 een vragenlijst waarin recente dosisgegevens worden gevraagd Diagnostische toepassingen van straling worden onderverdeeld in vier categorieen. Samen waren deze in 2009 verantwoordelijk voor een gemiddelde stralingsdosis per inwoner van 0,86 mSv. CT-onderzoek leverde gemiddeld 0,39 mSv, overige röntgenonderzoeken in ziekenhuizen 0,36 mSv, nucleaire geneeskunde 0,10 mSv en röntgenonderzoeken buiten het ziekenhuis (bijvoorbeeld bij tandartsen) 0,01 mSv.