- Publicatiedatum
- 04/06/2012
Samenvatting
Het RIVM heeft, in opdacht van het ministerie van Infrastructuur en Milieu (I&M), milieurisicogrenzen voor zilver in water bepaald. Dit was nodig omdat de huidige norm voor zilver voor waterkwaliteit niet is afgeleid volgens de meest recente methodiek. Op basis van de nu voorgestelde milieurisicogrenzen stelt de Stuurgroep Stoffen nieuwe normen vast. De voorgestelde risicogrenzen gelden niet specifiek voor nanozilver, maar voor alle vormen van zilver die in water zijn opgelost (als ionen). Betere analysetechnieken voor zilver in water nodig: De risicogrens voor langdurige blootstelling is de Maximaal Toelaatbare Toevoeging (MTT). Dit is de concentratie in water waarbij, gebaseerd op jaargemiddelde concentraties, geen schadelijke effecten te verwachten zijn. Momenteel kan niet worden bepaald of de MTT voor zilver wordt overschreden. Dat komt doordat deze waarde lager blijkt te zijn dan de limiet waarop zilver in water kan worden gemeten. Aanbevolen wordt de analysetechniek voor zilver te verbeteren om dit wel mogelijk te maken. Drie routes onderzocht: Voor de MTT zijn drie routes onderzocht: directe effecten op waterorganismen, effecten op vogels en zoogdieren via het eten van prooidieren, en effecten op mensen via het eten van vis. De eerste van de drie levert de laagste waarde en bepaalt daarmee de MTT. Voor zoetwater resulteert dit in een MTT van 10 nanogram per liter. Voor zoutwater hangt de MTT af van het zoutgehalte van het zeewater; hoe hoger het zoutgehalte, hoe minder zilver door dieren wordt opgenomen. Voor Noordzeewater met een zoutgehalte van 34 promille is de MTT 83 nanogram per liter. Toepassingen van zilver: Zilver kent veel toepassingen, zoals in de tandheelkunde, fotografie en in sieraden. Met de komst van digitale fotografie is het gebruik van regulier zilver afgenomen. Daar staat tegenover dat het gebruik van zilver in de vorm van nanodeeltjes is toegenomen. Nanozilver heeft een antibacteriële werking en wordt als zodanig onder andere in kleding verwerkt. Vanaf 2012-11-09 bevat de pdf ook appendix 2: detailed ecotoxicity data.
Abstract
RIVM has derived environmental risk limits (ERLs) for silver in water. New ERLs are needed because the current standards have not been derived according to the current valid methodology. The ERLs in this report are advisory values that serve as a scientific background for the Dutch Steering Committee for Substances, which is responsible for setting those standards. The ERLs proposed in this report are not specifically intended for nanosilver, but for all forms of dissolved silver (in ionic form).
Better analytical techniques necessary for silver in water:
For silver, the most used ERL is the Maximum Permissible Addition (MPA). At this concentration harmful effects are not expected for water, based on an annual average concentration. At the moment, it cannot be determined if the MPA is exceeded in the field, since the MPA is lower than the current detection level for silver in the environment. Improving analytical techniques is recommended.
Based on three routes:
The MPA is based on three routes: direct ecotoxicity to water organisms, effects on birds and mammals through feeding on prey, and effects on humans through consumption of fish. Direct ecotoxicity is the most critical of these three routes and determines the overall MPA. For freshwater this results in an MPA of 10 nanogram per liter. For salt water the MPA depends on the salinity; with a higher salinity less silver is taken up by animals. For North Sea water with a salinity of 34 per mill, the MPA is 81 nanogram per liter.
Uses of silver:
Silver has many uses, for example in dentistry, photography and jewelry. With the development of digital photography, use of silver has decreased. The use of silver in the form of nanosilver has increased, however. Nanosilver has an antibacterial effect and is, for instance, being used in clothing.
Since 2012-11-09 pdf includes appendix 2: toxicity data.
Resterend
- Grootte
- 951KB